ការសិក្សាផែនទីហានីភ័យនៅប្រាសាទព្រះវិហារ ចាប់ផ្តើមអនុវត្តតាំងពីឆ្នាំ២០០៨ ពីគោបុរៈគោបុរៈទី១ដល់ទី៥ ដើម្បីវាយតម្លៃអំពីកម្រិតហានីភ័យខ្ពស់ និងសង្គ្រោះបន្ទាន់។ បន្ទាប់មកក្រុមការងារបានទល់ទ្រ និងសង្គ្រោះបន្ទាន់ នៅចំណុចទីតាំងដែលមានហានីភ័យខ្ពស់។ នៅឆ្នាំ២០១៥ ក្រុមការងារក៏បានធ្វើផែនទីហានីភ័យម្តងទៀតដើម្បីតាមដានកម្រិតហានីភ័យបន្ត ហើយបានទល់ទ្រចំណុចខ្លះដែលមានហានីភ័យខ្ពស់។ នៅឆ្នាំ២០២១ ក្រុមការងារចម្រុះចំនួនបួននាយកដ្ឋានរបស់អាជ្ញាធរជាតិព្រះវិហាររួមមាន៖ នាយកដ្ឋានអភិរក្ស និងបុរាណវិទ្យា, នាយកដ្ឋានគ្រប់គ្រងដីធ្លី នគររូបនីយកម្ម និងអភិវឌ្ឍន៍សហគមន៍, នាយកដ្ឋានបរិស្ថាន ព្រៃឈើ និងទឹក, និងនាយកដ្ឋានអភិវឌ្ឍន៍ទេសចរណ៍ បានសហការចុះសិក្សា រៀបចំចងក្រងឯកសារផែនទីហានិភ័យនៅទីតាំងចាប់ពីវត្តកែវសិក្ខាគីរីស្វារៈ រហូតដល់ផ្នែកខាងលិចស្ពាននាគ នៃគោបុរៈទី៥។ ស្ពានហាលនេះមានបណ្តោយប្រវែង២៨៧ម៉ែត្រ និងទទឹង៤ម៉ែត្រ មានតួនាទីជាទំនប់បង្វែរទិសដៅទឹកហូរផង និងជាផ្លូវធ្វើដំណើរទៅមកពីប្រាសាទទៅកាន់សហគមន៍បុរាណ នៅផ្នែកខាងលិចប្រាសាទផង។ នៅឆ្នាំ២០២៣ ក្រុមការងារចម្រុះបួននាយកដ្ឋាន បានបន្តធ្វើផែនទីហានីភ័យប្រាសាទព្រះវិហារពីស្ពាននាគនៃគោបុរៈទី៥ រហូតដល់គោបុរៈទី១ ដើម្បីសិក្សាផលប៉ះពាល់ និងហានីភ័យផ្សេងៗទៀតក្រៅពីសំណង់បុរាណ។
គោលបំណងនៃការសិក្សាហានិភ័យគឺដើម្បីតាមដាន វាយតម្លៃពីកម្រិតគ្រោះថ្នាក់ជាមុន ដើម្បី ឈានដល់ការសម្រេចជ្រើស រើសយកទីតាំង ដែលមានបញ្ហាគ្រោះថ្នាក់បំផុតជាអទិភាពធ្វើអន្តរាគមន៍ ទប់ស្កាត់បន្ទាន់ និងងាយស្រួលលើកផែនការណ៍ថវិកា សម្ភារៈ ពេលវេលា និងអ្នកជំនាញទប់ស្កាត់គ្រោះមហន្តរាយ។
លទ្ធផលទទួលបាននៅឆ្នាំ២០០៨ គឺបានរកឃើញទីតាំងដែលមានហានីភ័យខ្ពស់ចំនួន៣០ទីតាំងពីគោបុរៈទី១ដល់គោបុរៈទី៥ ហើយក្រុមការងារបានទល់ទ្របន្ទាន់ចំនួន១៦ទីតាំង។ បន្ទាប់មកនៅឆ្នាំ២០១៥ ក្រុមការងារបានទល់ទ្រចំនួន៤ទីតាំងបន្ថែមទៀត។ ចុងក្រោយនៅឆ្នាំ២០២២ ក្រុមការងារបានទល់ទ្រកន្លែងគ្រោះថ្នាក់ចំនួន១០ទីតាំងបន្ថែមទៀត។
ចំពោះលទ្ធផលសិក្សាផែនទីហានីភ័យស្ពានហាលខាងលិចឆ្នាំ២០២១ ក្រុមការងារបានកំណត់ កម្រិតហានិភ័យខ្ពស់មានចំនួន៧ទីតាំង ដែលបណ្ដាលមកពីឬសឈើ ស្រុតគ្រឹះ ទឹកហូរបុកដាច់ផ្នែកខ្លះនៃស្ពានហាល និងការកកស្ទះប្រព័ន្ធបង្ហូរទឹក។ តាមយោបល់មន្ត្រីជំនាញទាំងបួននាយកដ្ឋានគឺគួរសាងសង់ស្ពានឈើប្រវែងបណ្តោយ១៥ម៉ែត្រ និងទទឹង៤ម៉ែត្រ ដើម្បីរៀបចំលើកតម្លៃតួនាទីស្ពានហាលឡើងវិញ និងរៀបចំវង់ទស្សនាថ្មីជូនភ្ញៀវទេសចរណ៍ឆ្លងកាត់ពីចំណតឡាន ទៅទស្សនាប្រាសាទ។
